Πες τα ψυχή μου. Η προτροπή της Χρυσαφένιας στον εαυτό της να μιλήσει, να κάνει αναδρομή στην ιστορία της ζωής της, ώστε να βρει πού πήγε το μικρό χαρούμενο κοριτσάκι που αγαπούσε όλο τον κόσμο και χάριζε παντού την αγάπη και το χαμόγελό του.
Προσωπική άποψη: Ζηλιασκοπούλου Βίκυ
Ένα πολύ ανθρώπινο βιβλίο, η ιστορία της ζωής της Χρυσαφένιας, που γεννήθηκε με ένα μοναδικό χάρισμα: να κοιτάζει τους ανθρώπους στα μάτια και να διακρίνει μέσα τους το καλό ή το κακό που φωλιάζει στην ψυχή τους και όταν χρειάζεται να επεμβαίνει και να τους “θεραπεύει”, να παίρνει μακριά τους τον φόβο και την κακία. Αλήθεια, αυτό είναι όντως θείο χάρισμα ή μήπως αποτελεί ταυτόχρονα και κατάρα;
Κατ’ αρχάς το βιβλίο είναι πολύ καλογραμμένο. Είναι το πρώτο της συγγραφέως αλλά αυτό δεν διακρίνεται πουθενά, εκτός ίσως από κάποιους διαλόγους μεταξύ των πρωταγωνιστών όταν ήταν έφηβοι που μου φανήκαν λίγο τραβηγμένοι, εξεζητημένοι (για την εφηβική ηλικία). Η ιστορία είναι δεμένη και όλοι οι χαρακτήρες περιγράφονται σωστά. Λέει στο εξώφυλλο ότι πρόκειται για μυθιστόρημα βασισμένο σε αληθινή ιστορία, και τώρα που τελείωσα την ανάγνωσή του είμαι σίγουρη ότι κάποια από τα άτομα που περιγράφονται όντως υπήρξαν στ’ αλήθεια (αγαπημένη μου παρουσία η γιαγιά Ανθή, πιστεύω ότι όντως υπήρξε).
Ολόκληρη την κριτική μπορείτε να την δείτε στο παρακάτω link: